بین چرک نویس های رمانم که سیزده سالگی مینوشتم، یه برگه پر از شرح حال اون موقعام پیدا کردم و دلایلم برای اینکه خوب نیستم.
دارم اون داستان رو دوباره مینویسم، انگار که از هشت سال پیش تا حالا هنوز تموم نشده، هنوز همونه، هی نوشتن و هیچ وقت تموم نکردن.
و همون مشکلات، همون دلایل برای خوب نبودن،
همون داستان، همون زندگی.
گفتن چی میخواین برای یلدا بخریم دیگه؟ بجز اجیل و هندونه و انار. خب مشخصه که من گفتم بستنی. اخه کی نمیگه بستنی؟ همه میگن بستنی. نمیگن؟
خلاصه شب وقتی داشت بابا تقسیمش میکرد گفت چقدر برات بذارم؟ گفتم مال خودتم بردار و بقیه اش رو بده به من. گفت زیاده نمیتونی بخوری.
من یه لبخند ملیحی زدم و همه شو خوردم:)))) قیافه شون باحال بود:)))) هیچ مرزی برای مقداری که من میتونم بستنی بخورم واقعا وجود نداره:))) من میتونم به راحتی دو تا ایس پک بزرگ رو پشت سر هم بخورم":)
+داشتم فکر میکردم که بعد از تغییرهایی که دادم تو شبکه های اجتماعیم الان چیا دارم و کجاها مینویسم. خب کانالمو زدم کشتم ^^ فقط یه کانالی هست که دوتا اکانتای خودم هستن گاهی اونجا یه چیزایی میگم، ادرس اینجارم عوض کردم و کسی نداره بجز شما غریبه های دوست داشتنی که نمیدونم چرا به چاه سیاه افکار من (اینجا، لقبشه) سر میزنین. و پیج اینستا هم هست به امید اینکه ازش پولی دربیاد که نمیاد :))))
پس اینجوری میشه:
کانال: چیزایی که مطلقا هیچکی جز من نباید بخونه.
بلاگ: جایی که اگه غریبه ها بخونن اشکالی نداره.
اینستا: جایی که حتی اشناها هم باشن و بخونن ببینن اشکالی نداره.
و میدونین نکته اش چیه؟ من همیشه از وابستگی اطرافیانم به بلاگ و کانالم شاکی بودم. یجوری بود. یه عده خیلی میخوندن، یه عده میخوندن نمیگفتن، کلی کامنت ناشناس که معلوم نبود منو از چه سالی و کجا میشناسن، اوف. تازه واکنش دادن و ندادنشون هرکدوم یه مدل دردسر بود.
با اینکه سعی میکردم چیزای قابل خوندن رو به شکل قابل خوندنی بنویسم ولی بیشتر اوقات خودم رو بروز میدادم. چیزای خوبمو، بدمو. و این حسو میگرفتم که دارم خودمو زیادی در معرض میذارم، انگار برای فروشم. ولی اعتراف میکنم برای حس تنهاییم خوب بود. حداقل ده بیست نفری اون بلاگ قبلی رو میخوندن و اینکه جایی باشه که حرف بزنم و کسی باشه که برای خوندنش اومده باشه خوب بود. ولی میخوام تمرین کنم دیگه چیزای جالبم رو بیان نکنم. چون یجوریه انگار دارم خودم رو تبلیغ میکنم. خب اگه کسی بخواد بدونه میاد جلوتر تا بفهمه رایت؟ نمیدونم این چه نتیجه عجیبیه که گرفتم ولی اگه حرفام جوری باشه که مردم رو دفع کنه خوبه ولی اگه جذب کنه حس بدی بهم میده:|
بهرحال مردم... مردم مردم. نمیخوام بگم بدن و نباشن بهتره، ولی این چیزیه که ناخوداگاهم داره بر اساسش میتازونه و میره جلو.
بسه برای امشب؟ اخ خیلی حرف دارم و کسیم ندارم برم براش بگم. حرف زدن با بقیه برام شده عذاب. هیچکی بهم این حسو نمیده که خوبه که من برم با این حرف بزنم. همه خیلی غرق زندگی خودشونن، زندگی هایی که من جزوشون نیستم. یا هستم ولی از دست غرغرام کلافه و خسته ان. یا خسته نیستن ولی براشون خوب نیست من انقد برم حس بد منتقل کنم. خب اونا پیش من حرف نمیزنن و این خیلی بده که فقط من حرفامو بزنم.
میذارم دنیام درونم رشد کنه، نه اطرافم.
چند روزه دارم به این فکر میکنم که باید دیدم به اینکه زندگی باید چطور پیش بره عوض کنم. نباید به این فکر کنم که اینو به دست بیارم بعد اونو به دست بیارم، باید به این فکر کنم که باید به فلان استیج روانی برسم. شاید؟ نمیدونم. شاید اگه بجای فکر کردن به اینکه بعدا چی میشه به این فکر کنم که چی باعث میشه زندگی قابل تحمل تر شه بهتر باشه؟ خیلی اشفته است میدونم. هنوز خودمم نمیدونم منظورم چیه، ولی باید بهش فکر کنم و یه کاری بکنم. چون همین الان یکی داره درونمو چنگ میکشه و میگه بمیر بمیر بمیر بمیر. نادیده گرفتنش تقریبا غیر ممکنه. نمیدونم روزی میرسه که زندگیم رو زنده بگذرونم یا همینطوری تا اخرش مرده ای که فقط منتظر حکمشه باقی میمونم.
کی میخوام باشم؟ باید بجای اینکه به معلم و کارمند و کتابدار و فروشنده فکر کنم، به این فکر کنم که میخوام رها و شاد باشم، بیخیال و شوخ. مگه نه اردلان؟
بهتر شدن تو این جا انقد ظاهری و سطحیه که حال ادمو بهم میزنه. سعی که میکنی باهاشون حرف بزنی سریع میزنن کوچه علی چپ و مظلوم بازی ولی بازم صدای دعوا توی گوشته. دو حالت داره، یا وانمود میکنن که مهربون شدن و سریع باز یادشون میره و بازم اونان و نگاه های سمیشون، یا اصلا زحمت وانمودم نمیکشن و بداخلاق تر از همیشه میشن. از شنیدن صداشون و از دیدن وجود داشتنشون هم بیزارم. اون احمق بیاد یه چیزایی راجع به خدا بهم بگه که باعث شه تهوع بگیرم یا اون یکی که مثل بچه های پنج ساله جیغ میکشه و خودشو میزنه که جلب ترحم کنه، یا اون یکی که گنده و بی مصرفه، ادمی که فقط به فکر پر کردن شکمشه و اون یکی که یه تار موی خودشو برای همه دنیا معامله نمیکنه. حالم بده. دیشبم بد بودم. و پشیمونم ازینکه سعی کردم براشون بیان کنم که چطورم، در حالی که اونا اهمیت نمیدن و فراموش میکنن و گوش نمیدن و نمیفهمن. الان حتی بیشتر از دیشب ناراحت و تنهام. دیشب سردردی که گریه بهم هدیه داده بود خوابم کرد.
تنها خوبی که برام مونده السانه و میدونم که اونم موندنی نیست. همیشه میدونستم. حتی قبل اون یه هفته جهنم دعوا و نبودنش. تنها چیز خوبیه که مونده و اونم برام همراه با دردیه که میدونم دیروزود میاد سراغم. گمون نکنم تابلو کائنات جواب بده. احتمالا جوراب بهاره رو پرت کنم تو صورتش. کی پیر میشم پس؟ کی میمیرم؟ کی خلاص میشم؟
سوال اینه که من میخوام که بقیه عمرم رو هم اینجوری باشم؟ دختربچه منزوی که فقط یه تیکه از اسمون رو از پنجره اتاقش روزانه دید میزنه. نه. نه فاکین نه. ولی چی میخوام باشم؟ هیچ کدوم از گزینه های روبروم اونی که میخوام نیست.
باز خواب والرین رو دیدم. هربار میبینم. میبینم که بغلش میکنم و میبینم که برام اسنک درست کرده. موهای کوتاهش که میدادش بالا. اخ خدا که چقد دلم براش تنگه. از روزی که رفته این احساس تنهایی کوفتی چسبیده بیخ گلوم و ولم نمیکنه. چرا احساس میکنم فقط اون بود که تو کل دنیا درکم میکرد؟
میخوام که برگردیم؟ امروز گمونم، اولین باریه که جدی بهش فکر کردم. خیلی جدی پاشم برم بهش پیام بدم و خواهش کنم. ولی میخوام؟ میخوام؟
خواستن من چه اهمیتی داره. میشه؟ لعنتی میشه؟ گمونم خراب تر از اونه که بشه باز ساختش.
مثل من. مثل من؟
دلم میخواد با یکی حرف بزنم. راجع به همه چی. راجع به دردام، راجع به نور خورشید، راجع به موسیقی. راجع به اون شبی که چون شهاب بارون بود رفتم پشت بوم ولی هوا ابری بود. بعد رفتم لبه اش وایستادم که ببینم میتونم بپرم؟ راجع به اینکه از ترس به خودم لرزیدم و فکر کردم که چقدر کوتاهه. نکنه نمیرم و فلج شم؟ راجع به اینکه یه کم همونجا موندم و همراه با البوم کای یکم راه رفتم و رقصیدم. راجع به بار اولی که از خودم پرسیدم میخوام خودمو بکشم یا ادامه بدم؟ و جوابم این بود که ادامه بدم پس پا شدم رفتم تراپی. ولی حالا که اون تراپی رو قطع کردم و باز از خودم میپرسم میخوام خودمو بکشم یا ادامه بدم؟ و دارم به نبود والرین، به دردایی که کیلو کیلو سینه ام رو سنگین کردن، به بغضم به تنهاییم و بی کسیم، به همه چیزای بد دنیا فکر میکنم. و میخوام بمیرم. میخوام بمیرم ولی میترسم ازینکه خودمو بکشم. میخوام بمیرم واقعا میخوام بمیرم ولی میترسم ازون لحظه ای که راه برگشت نیست. میترسم از همه چی مثل سگ میترسم. از اینکه مردم به جنازه ام زل بزنن میترسم. از اینکه مامان بابام بعد دیدن جنازه ام سکته کنن میترسم. از همه چی میترسم. از فردا میترسم از ادامه دادن میترسم. از ارشد میترسم از اینکه باز پاشم و باز زمین بخورم میترسم. از اینکه یه سال دیگه رو هم بدون والرین زندگی کنم میترسم. از اینکه خودمو نکشم و سال های سال این درد رو بکشم میترسم. از این بیچارگی که دچارش شدم میترسم و بیزارم. از این گریه های بلندم که وقت و بی وقت صداش خونه رو برمیداره میترسم و بیزارم.
از درد سینه و گلوم، از دردی که بخاطر وجود بهم تحمیل شده خسته ام. خیلی خسته ام.
بهش گفتم زندگی من تموم شد. میگفتن خب باشه بس کن. بهش گفتم حداقل با عواقب کاری که کردی مواجه شو. همه چی رو خراب کردی و من باید تنهایی غصه اش رو بخورم؟ میدونی الان چقد دیر شده؟
بعدم بهشون گفتم: محض اطلاع بهتون میگم، من نود و نه درصد ارشد نمیرم بخونم. روش برنامه نچینین.
گفت من اصراری ندارم. گفتم: من فقط خواستم اطلاع داشته باشی. من قرار نیست جایی برم یا کاری بکنم. تو همون اتاق انقد میمونم تااا... تا نمیدونم چی بشه.
بعد پا شدم اومدم سمت اتاق، گفتم: امیدیم نداریم، ارزوییم ندارم. نقشه ایم ندارم.
درو بستم.
از روند اینجا که انقد غمگین شده ناراحتم، ولی اصلا برای همین ادرس رو عوض کردم. تا جایی رو داشته باشم که بتونم خودم باشم، و من اینم، همینقد غمگین. این همه غمی که عادت کردم فقط یکمش رو نشون بقیه بدم.
امروز اولش بهتر شده بود، ولی نه. مثل بقیه روزاست. زشت و سیاه و تاریک، با ستاره های ریز که خیلی خیلی دورتر از اونن که نورشون زندگی تاریکم رو روشن کنه.
خانم و هم تبدیل شده به یه والد جدید که میخواد به روش خودش ادم رو کنترل کنه. همه اش دوستش رو کوبوند تو سرم و کلا اعتقاداتش که مشخصه از درک نکردن مفهوم افسردگی میاد رو سرم داد زد. رفتارش انقد تند بود که بعدا معذرت خواست. ولی بهرحال من حالم بدتر شده بود حتی برگشتنه تو ماشینش کلی گریه کردم. بخشیدمش ولی تاثیرش از بین نرفت.
از کی این تصور به وجود اومد که مشکلات کوفتی میتونن با حرف زدن درمان بشن؟ چرا مردم انقد اعتماد به نفس دارن که فکر میکنن فقط با بیان کردن افکارشون میتونن زندگی منو بهتر کنن و افسردگیم رو درمان؟
احساس میکنم به نقطه ای رسیدم که دیگه هیچ روش درمانی بهترم نمیکنه. امیدی نیست.
نشستم وسط اتاق و بلند بلند زار زدم. انقد میلرزیدم که صدای فکم که بهم میخورد بلند شده بود. گمونم نیم ساعت طول کشید. انقد گریه کردم که چشمم خسته شد. دیگه اشک نمیریخت. بعد یاد همه اونایی افتادم که میگفتن اره تو بدبینی، تو انرژی منفی میدی و خوبی ها رو نمیبینی. بعد یادم افتاد کدومشون همه اش رو میدونست؟ هیچکدوم. بعد یادم افتاد وقتی دارم براشون حرف میزنم باید مغزمو دنبال اتفاقای خوب بگردم تا چیزی بگم، چون بدیا رو تا بتونم نمیگم، چون نمیخوام ناراحتشون کنم. همونطور که گریه هامم به مامان بابام نشون نمیدم چون نمیخوام ناراحتشون کنم. لعنتی من حتی وقتی مریض میشدمم بهشون نمیگفتم تا نگران نشن. بعد فکر کردم تو نامه ی هفتگی سارا چی باید بنویسم؟ هرچی میگشتم چیزای خوب پیدا نمیشدن تا سپر بدی ها بشن. خوبی ها همه رفته بودن و همین رفتنشون بدی جدید بود. بعد الان خیلی خالیم. صورتم از گریه درد میکنه و داغ کرده. نشسته بودم به تابلو کائنات نگاه میکردم که حد توانش در حد جوراب بود. مثل اهمیتی که بهاره به من میده، در حد جوراب. بین اینکه خرابش کنم و یا برچسب جدید بهش بزنم بلکه زورش بیشتر شه گیر کرده بودم. بعد دیدم دقیقا بین خودکشی و تلاش برای بهتر شدن (برای بار هزارم) گیر کردم. بعد فهمیدم فعلا جوابم به جفتشون یه چیزه؛ هیچ کدوم.
گمونم امروز حالم بهتره. همینکه یاد یه شوخی بامزه تو یه برنامه که ماه پیش دیدم افتادم و خندیدم، فهمیدم که بهترم. لازمه ادم خوب باشه تا یاد شوخی‌های بامزه بیفته.
خلاصه صدای خنده‌ام که اومد مامانم خیلی تعجب کرد و گفت: چه عجب خندیدی!
خیلی دلایل داره. شاید برای این باشه که ایموتو باهام حرف زد، یا اینکه کتاب خوندم، یا اینکه ایسان بهم گوش داد، یا یه موزیکی پیدا کردم که انگار متنشو از روی قلب من نوشته بودن، یا اینکه بالاخره گریه کردم، یا اینکه باهاش حرف زدم و معذرت خواستم. یا همه‌شون شاید؟
راستی امروز یکی از دو پستِ چهارگانه دریای حاصلخیزی یوکیو میشیما رسید. دوتای بعدی هم تو راهن و من موندم که کی و چطوری میخونمشون؟ شب‌های تابستون بین صدای جیرجیرک‌ها؟ یا شب‌های امتحان که برای فرار از درس به هرچیزی چنگ میزنم؟ یا شایدم قبلش اتفاقی بیفته و هیچوقت فرصتش رو پیدا نکنم؟
+ موزیک ذکر شده: Kensington - Sorry
باهاش حرف زدم بهتر شد همه‌چی ولی خیلی جو معذبیه؛ یا من اینطوری حس میکنم یا کلا حالش بدتر شده که احتمالا من توش بی تقصیر نیستم. کاش بسته برسه و کمکش کنه. کاش پول داشتم براش کلی بسته میفرستادم.
+ خانم وفایی خیلی سعی میکنه کمکم کنه ولی زاویه دیدش یه زاویه دید سالمه، نمیتونه از چشمای مرده من دنیا رو ببینه. کاش دیگه سعی نکنه.
احساس نمیکنم که زنده باشم. انگار زندگی داره کم کم از وجودم میره. روزها میرن، زمان رفته.
بخاطر اون اتفاقه. هرچی فکر میکنم چیزی بگم باز نمیگم. کل اتفاق برای این بود که گفتم.
دلخوشیام از بین میرن دونه دونه. امید به پیانو رفت، ارشد رفت، اون رفت، همه چی داره با سرعت برق و باد میره. انگار خوبیا سبکن و باد میبردشون.
برای فردا و پس فردا و برای کل زندگیم استرس دارم. زیر پتو پر کابوس شده. هوای تازه این طرفا نمیاد، منم و درموندگی.
کاش حداقل مسئله ام با اون حل میشد. نمیخوام باز کارمون به بحث برسه ولی خیلی خیلی ازش دلخورم. خیلی. باز میگم ولش کن، نرو، نپرس. زندگیو براش سخت نکن. تحمل کن. انقد تحمل کن تا یه روز بمیری و تموم شه. قید زندگی رو بزن، دنبال خوشحالی و دوستی نرو. اونا با تو کاری ندارن و به تو نمیان.
هروقت احساس میکنم تو یه مورد خاص حداقل یکم خوبی مونده، اونم خراب میشه و اسمون رو فرق سرم فرود میاد. دیگه هیچی نمونده. از دیروز تا حالا مخصوصا، گمون میکنم اون دیگه ضربه اخر بود. همه چی مشخصه، من جام اینجا نیست. برخلاف ملت که فکر میکنن امیده که باعث شده تا حالا کار قطعی نکنم، چیزی که مانعم میشه ترسه. دیگه دید بچگیامو به مذهب ندارم ولی بازم از انجام عملی که خودخواسته منو به اون نقطه برسونه میترسم. از اون لحظه های اخر میترسم. کاش نمیترسیدم چون این فقط کارمو سختتر میکنه.
هیچ نقطه سفیدی نمیبینم. نه الان نه اینده نه قبلا. انگار هیچوقت هیچی تو زندگیم خوب نبود. انگار یه چاهه که وقتی میخوام برم بالاتر، زمین میخورم و عمیقتر فرود میام. هیچی ندارم. دستام خالی ذهنم خالی قلبم خالی. نه هدف و نه ارزو. نه انگیزه و نه هیچی.
دارم همه چیو خراب میکنم. زدم زیر کلاسم، کارای دانشگاه انقد روهم موندن که کپک زدن. با همه بچه های کلاس بد حرف زدم و همشونو شستم و خفه کردم. الان همشون با من لجن. کانالمم پاک کردم. دیلیت دیلیت. اون دکمه قرمزه. وبلاگ قبلیمم پاک کردم. اپ اینستا رو هم پاک کردم. باید همینطوری خورد خورد چیزای مربوط به خودمو پاک کنم تا برسم به خودم. اینطوری بهتره. کم کم ترسم میریزه.
نه که بگم اینا تقصیر ادماست، نه. من به درد زندگی نمیخوردم. ولی بازم اعتراف میکنم که مطمئنم تا اخر ازشون دلخور میمونم. حق داشته باشم یا نه، احساساتمو نمیتونم کنترل کنم. نگاه من به اینده نیست، به گذشته نیست، هدف من چیزیه که وقتی نگاه نکنم، وقتی چشمام بسته بشن به دست میاد.
Don't spread, you're gone, the grains of sand in your hand
Even if I run to you following the light, you leave again
Just a nasty joke to you
Left alone, another lonely night
I'm dying to find you in the desert like a mirage
Don't spread, you disappear, the grain of sand in your hand
Even if I run to you following the light, you leave again
I don't care if I can see you like a dream, no matter
Looking for you, uh, a mirage in thе desert
A mirage in thе desert, a mirage in the desert
Btob 4u - mirage
خیلی وقته دلم میخواد یه روز فقط پاشم برم. نمیدونم کجا، دور. جایی که دیگه دست کسی بهم نرسه. همه روابطم با ادما رو بی صدا ترک کنم. زندگی هایی که توشون مهم نیستم رو خلوتتر کنم. همه روابط یک طرفه رو تموم کنم، از اینترنت فاصله بگیرم. جایی که باید سعی کنی از بقیه ببری، بهتر باشی، خوشگلتر و پولدارتر و مودب تر و جذاب تر باشی. از همه بیشتر بدونی و بهتر باشی و اینو حتما هم بروز بدی. جایی که اگه محبوب نباشی و لایکات کم باشه انگار وجود نداری، ازون بدتر انگار وجودت مهم نیست.
پس اره، ترجیح میدم نباشم تا باشم و مهم نباشم. من شبیهشون نیستم. نمیتونم خودمو بروز بدم. از اینکه غریبه ها داستانام رو بخونن خوشحال نمیشم، بلکه میترسم. وحشت میکنم و بیشتر از قبل دلم میخواد خودمو قایم کنم. از متوسط بودن بیزارم و وقتی عالی نیستم همش میخوام نباشم.
اگه من اون خانواده ای که میخوام رو پیدا نمیکنم پس بهتره که این همه دردسر هیومن کانتکت رو نداشته باشم و تنهای تنها باشم. یه جایی که کسی ندونه، با شکستن سیمکارتی که همه دارن. و نداشتن سیم کارت شاید اصلا. فقط اگه پولشو میداشتم خیلی خوب میشد.
وقتی هرچقدر که تونستم دانشگاه رفتم باید پول جمع کنم یا یه راه درامدی پیدا کنم. بعدش میرم. میرم و سرم رو میتراشم و نه تنها از ادما که از ادم بودن خودمم فاصله میگیرم. من براشون دردسر اضافیم، وقت تلفی. نفوس بد و نحسی. به هیچکی خیر نمیرسونم و برای هیچکی حیاتی نیستم. پس اصلا نمیخوام که بازی کنم و خودمو در معرض این همه ازار دیدن و ازار دادن بذارم. میخوام برم و با گربه های خیابونی زندگی کنم، با گنجشک ها بیدار شم و خونه ام رو کنار های نوت های ددی بسازم.
One of these days
It won't be long
You'll call my name
And I'll be gone
فکر کردین فقط تو وبلاگم و کانالم و دبیرستان و راهنمایی و دانشگاه بهم هیت میدادن؟
نه. تو خودِ خونه ام هم بهم هیت میدن. توسط خود کسایی که خواستن من باشم. من تو اتاق نشستم و هیچ کاریشون ندارم و کلمات پر از نفرتشون مثل قیر سیاه سرازیر میشن اینجا. قلبم خیلی شکسته. انگار به دنیا اومدم تا مردم بتونن نفرتشون رو ابراز کنن. تا بتونن عصبانیتشون رو سرم خالی کنن. احساسات خوبمو بگیرن و بعد که تکراری شدم بندازنم دور. انگار غیر قابل دوست داشتن و به درد نخورم. مثل یه اسباب بازی شکسته، عروسکی که صاحبش چشمش رو دراورده، موهاشو کنده و صورتش رو خط خطی کرده.