کمکم میکنی تمومش کنم؟

حس بدم مدام داره بیشتر و بیشتر میشه. حرفم به سارا داره درست درمیاد، یه بیماری روانی که مغزو کشتگاه خوبی برای قارچای بعدی میکنه. حساسیتام داره بیشتر و بیشتر میشه. نمیتونم غذا خوردن، نفس کشیدن و حرف زدن های بقیه رو تحمل کنم. وسایل رو ضد عفونی میکنم فقط چون دست یه ادم دیگه بهشون خورده. در عین حال که انقد بیزارم پر از احتیاجم به وجود داشتنشون، به اینکه بشنوم و شنیده بشم، لمس کنم و لمس بشم. در حدی که دست کسی رو نگه دارم، ولی احساس میکنم نمیتونم. سارا تازه امروز یه جلوه کمی دید از من و وضعیتم، و من بهش گفتم که بدم ولی بهش نگفتم که ماه هاست اینطورم. این حل نمیشه. اون میگفت برو تراپی برو تراپی، و من بهش نگفتم اگه نخوام خوب بشم چی؟ کمکم میکنی تمومش کنم؟

نه خوب نمیشه و من از تلاش برای خوب کردنش خسته ام. دفعه بعدی که بخوام برای یه تغییر تلاش کنم، اون تموم کردنه نه بهتر شدن. 

دیر شده و تموم شده، و من نمیخوام که برگردم. نمیخوام که به دست بیارم نمیخوام که ببینم. 

این یه مرگ طولانی و کشداره و من براش اماده ام، بیا تمومش کنیم عزیزم. 

+جامعه ت--- چرا به اخلاق ت--- احتیاج داره؟ احتیاج نداره استاد فلسفه اخلاق عزیز! هرچی بی اخلاق تر شاد تر و رها تر، هر چی بی اخلاق تر سالم تر و خوشبخت تر! اخلاق این بلا رو سر من اورده، نفهم! چیچیو بنویسم؟ از تو و تکلیفت بیزارم!

I won't live

بهتر شدن تو این جا انقد ظاهری و سطحیه که حال ادمو بهم میزنه. سعی که میکنی باهاشون حرف بزنی سریع میزنن کوچه علی چپ و مظلوم بازی ولی بازم صدای دعوا توی گوشته. دو حالت داره، یا وانمود میکنن که مهربون شدن و سریع باز یادشون میره و بازم اونان و نگاه های سمیشون، یا اصلا زحمت وانمودم نمیکشن و بداخلاق تر از همیشه میشن. از شنیدن صداشون و از دیدن وجود داشتنشون هم بیزارم. اون احمق بیاد یه چیزایی راجع به خدا بهم بگه که باعث شه تهوع بگیرم یا اون یکی که مثل بچه های پنج ساله جیغ میکشه و خودشو میزنه که جلب ترحم کنه، یا اون یکی که گنده و بی مصرفه، ادمی که فقط به فکر پر کردن شکمشه و اون یکی که یه تار موی خودشو برای همه دنیا معامله نمیکنه. حالم بده. دیشبم بد بودم. و پشیمونم ازینکه سعی کردم براشون بیان کنم که چطورم، در حالی که اونا اهمیت نمیدن و فراموش میکنن و گوش نمیدن و نمیفهمن. الان حتی بیشتر از دیشب ناراحت و تنهام. دیشب سردردی که گریه بهم هدیه داده بود خوابم کرد. 

تنها خوبی که برام مونده السانه و میدونم که اونم موندنی نیست. همیشه میدونستم. حتی قبل اون یه هفته جهنم دعوا و نبودنش. تنها چیز خوبیه که مونده و اونم برام همراه با دردیه که میدونم دیروزود میاد سراغم. گمون نکنم تابلو کائنات جواب بده. احتمالا جوراب بهاره رو پرت کنم تو صورتش. کی پیر میشم پس؟ کی میمیرم؟ کی خلاص میشم؟

You will forget and I won't remember it

سوال اینه که من میخوام که بقیه عمرم رو هم اینجوری باشم؟ دختربچه منزوی که فقط یه تیکه از اسمون رو از پنجره اتاقش روزانه دید میزنه. نه. نه فاکین نه. ولی چی میخوام باشم؟ هیچ کدوم از گزینه های روبروم اونی که میخوام نیست.

باز خواب والرین رو دیدم. هربار میبینم. میبینم که بغلش میکنم  و میبینم که برام اسنک درست کرده. موهای کوتاهش که میدادش بالا. اخ خدا که چقد دلم براش تنگه. از روزی که رفته این احساس تنهایی کوفتی چسبیده بیخ گلوم و ولم نمیکنه. چرا احساس میکنم فقط اون بود که تو کل دنیا درکم میکرد؟

میخوام که برگردیم؟ امروز گمونم، اولین باریه که جدی بهش فکر کردم. خیلی جدی پاشم برم بهش پیام بدم و خواهش کنم. ولی میخوام؟ میخوام؟

خواستن من چه اهمیتی داره. میشه؟ لعنتی میشه؟ گمونم خراب تر از اونه که بشه باز ساختش. 

مثل من. مثل من؟

دلم میخواد با یکی حرف بزنم. راجع به همه چی. راجع به دردام، راجع به نور خورشید، راجع به موسیقی. راجع به اون شبی که چون شهاب بارون بود رفتم پشت بوم ولی هوا ابری بود. بعد رفتم لبه اش وایستادم که ببینم میتونم بپرم؟ راجع به اینکه از ترس به خودم لرزیدم و فکر کردم که چقدر کوتاهه. نکنه نمیرم و فلج شم؟ راجع به اینکه یه کم همونجا موندم و همراه با البوم کای یکم راه رفتم و رقصیدم. راجع به بار اولی که از خودم پرسیدم میخوام خودمو بکشم یا ادامه بدم؟ و جوابم این بود که ادامه بدم پس پا شدم رفتم تراپی. ولی حالا که اون تراپی رو قطع کردم و باز از خودم میپرسم میخوام خودمو بکشم یا ادامه بدم؟ و دارم به نبود والرین، به دردایی که کیلو کیلو سینه ام رو سنگین کردن، به بغضم به تنهاییم و بی کسیم، به همه چیزای بد دنیا فکر میکنم. و میخوام بمیرم. میخوام بمیرم ولی میترسم ازینکه خودمو بکشم. میخوام بمیرم واقعا میخوام بمیرم ولی میترسم ازون لحظه ای که راه برگشت نیست. میترسم از همه چی مثل سگ میترسم. از اینکه مردم به جنازه ام زل بزنن میترسم. از اینکه مامان بابام بعد دیدن جنازه ام سکته کنن میترسم. از همه چی میترسم. از فردا میترسم از ادامه دادن میترسم. از ارشد میترسم از اینکه باز پاشم و باز زمین بخورم میترسم. از اینکه یه سال دیگه رو هم بدون والرین زندگی کنم میترسم. از اینکه خودمو نکشم و سال های سال این درد رو بکشم میترسم. از این بیچارگی که دچارش شدم میترسم و بیزارم. از این گریه های بلندم که وقت و بی وقت صداش خونه رو برمیداره میترسم و بیزارم.

از درد سینه و گلوم، از دردی که بخاطر وجود بهم تحمیل شده خسته ام. خیلی خسته ام. 

nowhere to go

بهش گفتم زندگی من تموم شد. میگفتن خب باشه بس کن. بهش گفتم حداقل با عواقب کاری که کردی مواجه شو. همه چی رو خراب کردی و من باید تنهایی غصه اش رو بخورم؟ میدونی الان چقد دیر شده؟ 

بعدم بهشون گفتم: محض اطلاع بهتون میگم، من نود و نه درصد ارشد نمیرم بخونم. روش برنامه نچینین. 

گفت من اصراری ندارم. گفتم: من فقط خواستم اطلاع داشته باشی. من قرار نیست جایی برم یا کاری بکنم. تو همون اتاق انقد میمونم تااا... تا نمیدونم چی بشه. 

بعد پا شدم اومدم سمت اتاق، گفتم: امیدیم نداریم، ارزوییم ندارم. نقشه ایم ندارم.

درو بستم. 

Can't remember anything before ya

از روند اینجا که انقد غمگین شده ناراحتم، ولی اصلا برای همین ادرس رو عوض کردم. تا جایی رو داشته باشم که بتونم خودم باشم، و من اینم، همینقد غمگین. این همه غمی که عادت کردم فقط یکمش رو نشون بقیه بدم.

امروز اولش بهتر شده بود، ولی نه. مثل بقیه روزاست. زشت و سیاه و تاریک، با ستاره های ریز که خیلی خیلی دورتر از اونن که نورشون زندگی تاریکم رو روشن کنه. 

خانم و هم تبدیل شده به یه والد جدید که میخواد به روش خودش ادم رو کنترل کنه. همه اش دوستش رو کوبوند تو سرم و کلا اعتقاداتش که مشخصه از درک نکردن مفهوم افسردگی میاد رو سرم داد زد. رفتارش انقد تند بود که بعدا معذرت خواست. ولی بهرحال من حالم بدتر شده بود حتی برگشتنه تو ماشینش کلی گریه کردم. بخشیدمش ولی تاثیرش از بین نرفت. 

از کی این تصور به وجود اومد که مشکلات کوفتی میتونن با حرف زدن درمان بشن؟ چرا مردم انقد اعتماد به نفس دارن که فکر میکنن فقط با بیان کردن افکارشون میتونن زندگی منو بهتر کنن و افسردگیم رو درمان؟ 

احساس میکنم به نقطه ای رسیدم که دیگه هیچ روش درمانی بهترم نمیکنه. امیدی نیست. 

outloud

نشستم وسط اتاق و بلند بلند زار زدم. انقد میلرزیدم که صدای فکم که بهم میخورد بلند شده بود. گمونم نیم ساعت طول کشید. انقد گریه کردم که چشمم خسته شد. دیگه اشک نمیریخت. بعد یاد همه اونایی افتادم که میگفتن اره تو بدبینی، تو انرژی منفی میدی و خوبی ها رو نمیبینی. بعد یادم افتاد کدومشون همه اش رو میدونست؟ هیچکدوم. بعد یادم افتاد وقتی دارم براشون حرف میزنم باید مغزمو دنبال اتفاقای خوب بگردم تا چیزی بگم، چون بدیا رو تا بتونم نمیگم، چون نمیخوام ناراحتشون کنم. همونطور که گریه هامم به مامان بابام نشون نمیدم چون نمیخوام ناراحتشون کنم. لعنتی من حتی وقتی مریض میشدمم بهشون نمیگفتم تا نگران نشن. بعد فکر کردم تو نامه ی هفتگی سارا چی باید بنویسم؟ هرچی میگشتم چیزای خوب پیدا نمیشدن تا سپر بدی ها بشن. خوبی ها همه رفته بودن و همین رفتنشون بدی جدید بود. بعد الان خیلی خالیم. صورتم از گریه درد میکنه و داغ کرده. نشسته بودم به تابلو کائنات نگاه میکردم که حد توانش در حد جوراب بود. مثل اهمیتی که بهاره به من میده، در حد جوراب. بین اینکه خرابش کنم و یا برچسب جدید بهش بزنم بلکه زورش بیشتر شه گیر کرده بودم. بعد دیدم دقیقا بین خودکشی و تلاش برای بهتر شدن (برای بار هزارم) گیر کردم. بعد فهمیدم فعلا جوابم به جفتشون یه چیزه؛ هیچ کدوم. 

The rose

باهاش حرف زدم بهتر شد همه‌چی ولی خیلی جو‌ معذبیه؛ یا من اینطوری حس میکنم یا کلا حالش بدتر شده که احتمالا من توش بی تقصیر نیستم.‌ کاش بسته برسه و‌ کمکش کنه. کاش پول داشتم براش کلی بسته میفرستادم.‌

+ خانم وفایی خیلی سعی میکنه کمکم کنه ولی زاویه دیدش یه زاویه دید سالمه، نمیتونه از چشمای مرده من دنیا رو ببینه. کاش دیگه سعی نکنه.‌

Farewell

احساس نمیکنم که زنده باشم. انگار زندگی داره کم کم از وجودم میره. روزها میرن، زمان رفته.

بخاطر اون اتفاقه. هرچی فکر میکنم چیزی بگم باز نمیگم. کل اتفاق برای این بود که گفتم. 

دلخوشیام از بین میرن دونه دونه. امید به پیانو رفت، ارشد رفت، اون رفت، همه چی داره با سرعت برق و ‌باد میره. انگار خوبیا سبکن و باد میبردشون. 

برای فردا و پس فردا و برای کل زندگیم استرس دارم. زیر پتو پر کابوس شده. هوای تازه این طرفا نمیاد، منم و درموندگی. 

کاش حداقل مسئله ام با اون حل میشد. نمیخوام باز کارمون به بحث برسه ولی خیلی خیلی ازش دلخورم. خیلی. باز میگم ولش کن، نرو، نپرس. زندگیو براش سخت نکن. تحمل کن. انقد تحمل کن تا یه روز بمیری و تموم شه. قید زندگی رو بزن، دنبال خوشحالی و دوستی نرو. اونا با تو کاری ندارن و به تو نمیان.

خرابات

هروقت احساس میکنم تو یه مورد خاص حداقل یکم خوبی مونده، اونم خراب میشه و اسمون رو فرق سرم فرود میاد. دیگه هیچی نمونده. از دیروز تا حالا مخصوصا، گمون میکنم اون دیگه ضربه اخر بود. همه چی مشخصه، من جام اینجا نیست. برخلاف ملت که فکر میکنن امیده که باعث شده تا حالا کار قطعی نکنم، چیزی که مانعم میشه ترسه. دیگه دید بچگیامو به مذهب ندارم ولی بازم از انجام عملی که خودخواسته منو به اون نقطه برسونه میترسم. از اون لحظه های اخر میترسم. کاش نمیترسیدم چون این فقط کارمو سختتر میکنه.

هیچ نقطه سفیدی نمیبینم. نه الان نه اینده نه قبلا. انگار هیچوقت هیچی تو زندگیم خوب نبود. انگار یه چاهه که وقتی میخوام برم بالاتر، زمین میخورم و عمیقتر فرود میام. هیچی ندارم. دستام خالی ذهنم خالی قلبم خالی. نه هدف و نه ارزو. نه انگیزه و نه هیچی.‌

دارم همه چیو خراب میکنم. زدم زیر کلاسم، کارای دانشگاه انقد روهم موندن که کپک زدن. با همه بچه های کلاس بد حرف زدم و همشونو شستم و خفه کردم. الان همشون با من لجن. کانالمم پاک کردم. دیلیت دیلیت. اون دکمه قرمزه. وبلاگ قبلیمم پاک کردم. اپ اینستا رو هم پاک کردم. باید همینطوری خورد خورد چیزای مربوط به خودمو پاک کنم تا برسم به خودم. اینطوری بهتره. کم کم ترسم میریزه. 

نه که بگم اینا تقصیر ادماست، نه. من به درد زندگی نمیخوردم. ولی بازم اعتراف میکنم که مطمئنم تا اخر ازشون دلخور میمونم. حق داشته باشم یا نه، احساساتمو نمیتونم کنترل کنم. نگاه من به اینده نیست، به گذشته نیست، هدف من چیزیه که وقتی نگاه نکنم، وقتی چشمام بسته بشن به دست میاد.

Don't spread, you're gone, the grains of sand in your hand
Even if I run to you following the light, you leave again
Just a nasty joke to you
Left alone, another lonely night
I'm dying to find you in the desert like a mirage

Don't spread, you disappear, the grain of sand in your hand
Even if I run to you following the light, you leave again
I don't care if I can see you like a dream, no matter
Looking for you, uh, a mirage in thе desert
A mirage in thе desert, a mirage in the desert

 

Btob 4u - mirage

GONE

خیلی وقته دلم میخواد یه روز فقط پاشم برم. نمیدونم کجا، دور. جایی که دیگه دست کسی بهم نرسه. همه روابطم با ادما رو بی صدا ترک کنم. زندگی هایی که توشون مهم نیستم رو خلوتتر کنم. همه روابط یک طرفه رو تموم کنم، از اینترنت فاصله بگیرم. جایی که باید سعی کنی از بقیه ببری، بهتر باشی، خوشگلتر و پولدارتر و مودب تر و جذاب تر باشی. از همه بیشتر بدونی و بهتر باشی و اینو حتما هم بروز بدی. جایی که اگه محبوب نباشی و لایکات کم باشه انگار وجود نداری، ازون بدتر انگار وجودت مهم نیست. 

پس اره، ترجیح میدم نباشم تا باشم و مهم نباشم. من شبیهشون نیستم. نمیتونم خودمو بروز بدم. از اینکه غریبه ها داستانام رو بخونن خوشحال نمیشم، بلکه میترسم. وحشت میکنم و بیشتر از قبل دلم میخواد خودمو قایم کنم. از متوسط بودن بیزارم و وقتی عالی نیستم همش میخوام نباشم. 

اگه من اون خانواده ای که میخوام رو پیدا نمیکنم پس بهتره که این همه دردسر هیومن کانتکت رو نداشته باشم و تنهای تنها باشم. یه جایی که کسی ندونه، با شکستن سیمکارتی که همه دارن. و نداشتن سیم کارت شاید اصلا. فقط اگه پولشو میداشتم خیلی خوب میشد.

وقتی هرچقدر که تونستم دانشگاه رفتم باید پول جمع کنم یا یه راه درامدی پیدا کنم. بعدش میرم. میرم و سرم رو میتراشم و نه تنها از ادما که از ادم بودن خودمم فاصله میگیرم. من براشون دردسر اضافیم، وقت تلفی. نفوس بد و نحسی. به هیچکی خیر نمیرسونم و برای هیچکی حیاتی نیستم. پس اصلا نمیخوام که بازی کنم و خودمو در معرض این همه ازار دیدن و ازار دادن بذارم. میخوام برم و با گربه های خیابونی زندگی کنم، با گنجشک ها بیدار شم و خونه ام رو کنار های نوت های ددی بسازم.

One of these days

It won't be long

You'll call my name

And I'll be gone

گزارش افسردگی 2

من قطعا بهتر شدم و یه استدلال خوب برای اثباتش دارم! 

 

 

گزارش افسردگی

هرروز دارم بد اخلاق و بداخلاق تر میشم و این میتونه چند تا دلیل داشته باشه.

اولی و محتمل ترینش پریوده. شاید فقط دلم میخواد دلیلش پریود باشه که به دلیل دوم نرسیده باشم.

دلیل دوم اود کردن دوباره افسردگیمه. که خب میتونه برای کم شدن دوز داروهام باشه یا برای قرنطینه و زیادی دیدن ادمایی که من انتخاب نکردم تو زندگیم باشن. هرچند مطمئن نیستم درمورد دوستامم من کاملا خودم انتخاب کرده باشم ولی حداقل میتونم خودمو گول بزنم.

حقیقتش اینه که من میخوام که خواهر خوبی باشم ولی این خیلی کار سختیه ازونجایی که از برادرم متنفرم. نه برای اینکه باهام بدرفتاری میکنه، بیشتر بخاطر شیوه زندگی و عقاید ناپایدار متعصبانه اش.

هرچند که باید اعتراف کنم که از بچگی ازش کینه دارم. وجود این ادم کل زندگی منو اون موقع ها زهرمار کرده بود. تا همین اواخر که یهو تصمیم گرفت بشه گل پسر خدا و حتما بره بهشت. ودف.

دارم روز به روز وسواس های جدید پیدا میکنم. یکیش اینه که مبادا روانپزشکم رو درمورد مریضیم اشتباهی راهنمایی کرده باشم و من واقعا در حال درمان نباشم و اون بیخودی قرصامو کم کرده باشه ولی کام ان، وظیفه اونه بفهمه من چمه خب. اگه انقد نمیپرید وسط حرفم تا چیزایی رو تحویلم بده که خودم بلدمشون، الان بهتر میفهمید من چمه.

مامان بابام یه اصرار مسخره ای دارن به اینکه من از اتاق برم بیرون پیششون و من نمیخوام بهشون بگم که صدای تلویزیون انقد ازارم میده که مجبورم در اتاقو ببندم و موزیک بذارم تا یکم بهتر بشه. در حالی که دلم لک زده برای سکوت. ولی اعتراف میکنم که تو سکوتم دلم میگیره.

هیچ وقت از شر این بیماری راحت میشم؟ گمونم دارم میشم، ها؟ یا نه؟ منظورم اینه که درمان که خطی نیست. صعود و سقوط داره، رایت؟ ولی چه فایده داره همه تلاشام اگه انقد مامان بابا و برادرم رو اذیت میکنم؟ میخوام به خودم قول بدم فردا خوب شم و از دلشون دربیارم ولی این دقیقا قولیه که دیشب هم به خودم دادم و امروز باز گند زدم.

بیا اعتراف کنیم مدی، سرحال بودن و لبخند زدن و مهربون بودن از من و روان فرسوده ی شکسته ی من بیش از حد انرژی میگیره و یه هفته هایی مثل این هفته که هم جسمم کم اورده هم روانم، نمیتونم، نمیکشم...

ولی میدونم که باز تلاش میکنم. میدونم که تسلیمش نمیشم چون این چیزیه که هستم. حماقته یا خوش بینی، کاری جز این ازم برنمیاد. پس اره، با اینکه امروز شکست خوردم، فردا باز تلاش میکنم که از دلشون دربیارم. با اینکه امروز برگه نقاشیم رو پاره کردم فردا باز یه برگه جدید برمیدارم و تمرین میکنم. با اینکه انگار بهتر نشده بودم، بازم میرم دکتر و بهش میگم که چقد اوج و فرود داره حالم.

با اینکه بازم دلم برای مردن پر میکشه و به خودکشی فکر میکنم، با اینکه دوباره دنیا بجای اسمون ابی شبیه دریای اتیشه، من سعیم رو میکنم... خسته ام، خیلی خسته ام. طاقت میارم؟

بیاین فراموش نکنیم که لوفی، مردی که قراره پادشاه دزدهای دریایی بشه، یه بار گفت:

the words "give up" are for those who have fought to the very end.

unknown

اون چند روز خوب بودن خیلی نفس گیر بود. ولی طاقت اوردم و احساس میکنم یه قدم به سمت جلو برداشتم. یه قدم خیلی سخت. الان عادی ترم. دیشب نخوابیدم. مسواک زدم، قرصمو خوردم. دستشویی رفتم و رو خودم پتو انداختم. هیچی. تا بعد از اذان و بعدترش هم بیدار بودم. یه تصاویری از و تو سرم تکرار میشد. و خب نی ساما. عجیبه که دیگه احساس نمیکنم نی ساما ازم دوره. انگار اونم مثل اردلان بخیه خورده به دلم. خوش اومده. تا ابد میزبانش میمونم. 

دارم به این نتیحه میرسم که شاید رمز خوب بودن حفظ کردن ارامشه. بهم نریختن و کنترل رو دست احساسات ندادن. تمرکز روی صدای تلق تلق دریم کچر با در اتاق هر بار باز و بسته اش میکنم و جوونه ی انبهم به اسم شیون که شده همه فکر و ذکرم. 

ولی امروز که باز تبدیل شدم به خلا و احساس خستگی میکنم، میفهمم که هنوز راه درازی رو در پیش دارم، اما به نسبت دیروز کوتاه شده. بیهوده نبوده. 

دوباره میتونم خوب بشم.