فیلم اول بهتر بود؟ خب معلومه. یعنی فیلم اول یه جوری بود انگار میخوام پخشش کنم تو پیش زمینه بجای موزیک پخش شه برام. همه اون حرفاشون رو بیان کردن نظراشون بدون بلند کردن صدا. ولی بعد فیلم دوم افت میکنه و فیلم سوم افت تر. بعد ادم با خودش میگه این فیلم نیست که داره افت میکنه این عشق این دو نفره. قرار نیست همه چی پرفکت شروع شه و پرفکت ادامه پیدا کنه، شاید یه شب، شاید یکم، ولی هی! دو تا ادم مکمل؟ دو نفر که برای همیشه خوب و ناز بمونن؟ کام ان. چرا همیشه منتظر نیمه گمشده مونیم؟ خود من چرا چند تا پست قبلی گفتم که میخوام عاشق شم؟ هل نه. بسه. اگه عاشق شدن اونم فقط یه اتفاقیه که میتونه بیفته. مثل یه رشته ای که ممکنه توش قبول شم و بخونمش. ممکنه قشنگ باشه و خاطره های خوب بسازه ولی یه اجبار نیست، یه اپشنه کنار یه عالمه اپشن دیگه. من به تنهایی زندگی خوبی دارم. خوش حالی من باید وابسته به خودم باشه نه یه رندوم گای که بیاد نجاتم بده. من احتیاجی به نجات ندارم، میتونم از چیزایی که دارم لذت ببرم. از هرچیزی که دارم، تو همون لحظه.
الن دو باتن میگه عشق همینه، که با طرف زندگی کنی و ببخشی و خطا کنی و ببخشه. مثل زندگی، پر از فراز و فرود. ولی خب من میگم اگه دیگه حس گذشته رو نداره شاید نباید دنباله اش رو گرفت. شاید ادمای همیشه در حال تغییر برای ثابت بودن کنار همدیگه ساخته نشدن. شاید هم شدن، کی میدونه؟
